سفارش تبلیغ
صبا ویژن
شبکه ما
   مشخصات مدیر وبلاگ
 
  پیوند دوستان
 
    آمارو اطلاعات

بازدید امروز : 1239
بازدید دیروز : 4
کل بازدید : 213178
کل یادداشتها ها : 1343

نوشته شده در تاریخ 95/5/14 ساعت 9:39 ع توسط سید احمد قاسمی


آتش یا تَش[1] انرژی گرمایی و نور است که هنگام واکنش شیمیایی آزاد می‌شود و حاصل سوختن یا احتراق یک شی می‌باشد. آتش دارای زبانه و گرما و روشنای است و بسته به ماده‌ای که مشتعل شده‌است، رنگ شعله‌ها و شدت یا اندازه زبانه‌های آن متفاوت است. برخی از شعله‌های آتش ، مانند شعله? یک شمع در حال سوختن، به اندازه کافی داغ هستند که اجزای یونش گازی داشته‌باشد و می تواند به عنوان یک پلاسما در نظر گرفته شود.[2] اگرچه مخالفت‌هایی در جوامع علمی با این امر وجود دارد.[3] کوچک‌ترین شکل آتش شعله نام دارد.

بسیاری از دانشمندان در گذشته آتش را یکی از چهار آخشیج (عنصر) اصلی تشکیل‌دهنده جهان می‌دانستند. در ایران آتش را بسیار محترم می‌داشتند و از این رو عده‌ای به اشتباه زرتشتیان آتش پرست شناخته شدند. به جز ایرانیان و زرتشتیان پیروان آیین‌های دیگر هم کمابیش برای این عنصر ارزش قائلند، چنانکه پیروان بودا آتش را هرگز با فوت کردن خاموش نمی‌کنند. 

واژه آتَش (?taš) در زبان پهلوی آتَخش (?taxš) و در زبان اوستایی? آتَرش (?tarš) است. این واژه برگرفته از واژه اوستایی آتَر (?tar) است که ریشه نامشخص دارد. این واژه در پارسی میانه آتُر (?DUR یا ?dar) و در فارسی امروزی آذر است.[4]

آتش را در پارسی امروزی و در لهجه‌های گوناگون به شکل‌های آتش، آتیش، تش، آذیش، آذر، آگِر، آیِر و... می‌گویند. آتیش که تلفظ آتش در لهجه تهرانی و برخی لهجه‌های دیگر است نیز در زبان پهلوی آدیشت یا آتیشت و پس‌تر در فارسی دری آذیش بوده‌است.

چیرگی بر آتش یکی از نقاط عطف زندگی انسان بود که به مجموعه‌ای از تحولات انقلابی در زندگی آنان و تمایز آن‌ها از دیگر انسان‌سایان منجر شد.








طراحی پوسته توسط تیم پارسی بلاگ