بازدید امروز : 49
بازدید دیروز : 3
کل بازدید : 214645
کل یادداشتها ها : 1343
آتش یا تَش[1] انرژی گرمایی و نور است که هنگام واکنش شیمیایی آزاد میشود و حاصل سوختن یا احتراق یک شی میباشد. آتش دارای زبانه و گرما و روشنای است و بسته به مادهای که مشتعل شدهاست، رنگ شعلهها و شدت یا اندازه زبانههای آن متفاوت است. برخی از شعلههای آتش ، مانند شعله? یک شمع در حال سوختن، به اندازه کافی داغ هستند که اجزای یونش گازی داشتهباشد و می تواند به عنوان یک پلاسما در نظر گرفته شود.[2] اگرچه مخالفتهایی در جوامع علمی با این امر وجود دارد.[3] کوچکترین شکل آتش شعله نام دارد.
بسیاری از دانشمندان در گذشته آتش را یکی از چهار آخشیج (عنصر) اصلی تشکیلدهنده جهان میدانستند. در ایران آتش را بسیار محترم میداشتند و از این رو عدهای به اشتباه زرتشتیان آتش پرست شناخته شدند. به جز ایرانیان و زرتشتیان پیروان آیینهای دیگر هم کمابیش برای این عنصر ارزش قائلند، چنانکه پیروان بودا آتش را هرگز با فوت کردن خاموش نمیکنند.
واژه آتَش (?taš) در زبان پهلوی آتَخش (?taxš) و در زبان اوستایی? آتَرش (?tarš) است. این واژه برگرفته از واژه اوستایی آتَر (?tar) است که ریشه نامشخص دارد. این واژه در پارسی میانه آتُر (?DUR یا ?dar) و در فارسی امروزی آذر است.[4]
آتش را در پارسی امروزی و در لهجههای گوناگون به شکلهای آتش، آتیش، تش، آذیش، آذر، آگِر، آیِر و... میگویند. آتیش که تلفظ آتش در لهجه تهرانی و برخی لهجههای دیگر است نیز در زبان پهلوی آدیشت یا آتیشت و پستر در فارسی دری آذیش بودهاست.
چیرگی بر آتش یکی از نقاط عطف زندگی انسان بود که به مجموعهای از تحولات انقلابی در زندگی آنان و تمایز آنها از دیگر انسانسایان منجر شد.